مت زیر رو برای شما اماده کردم تا با خوندن اون بتونید با شخصت شوهرتون بخوبی آشنا بشید
اگر شوهرتان شبها دیر به منزل می آید لابد کار دارد اگر شما بیرون کار میکردید به احتمال زیاد دیرتر از او می آمدید.
اگر شوهرتان اجازه نمیدهد هرجاکه دوست دارید بروید خداروشکر کنید که اجازه میدهد نفس بکشید.
این ترانه " باز باران با ترانه " چقدر براتون خاطره انگیزه؟
دیروز ... باز باران با ترانه با گوهرهای فراوان می خورد بر بام خانه ... و اما امروز.... باز باران بی ترانه... باز باران با تمام بی کسی های شبانه... می خورد بر مرد تنها ...می چکد بر فرش خانه... باز می آید صدای چک چک غم... باز ماتم من به پشت شیشه ی تنهایی افتاده... نمی دانم...نمی فهمم کجای قطره های بی کسی زیباست؟... نمی فهمم, چرا مردم نمی فهمند که ان کودک... که زیر ضربه شلاق باران سخت می لرزد... کجای ذلتش زیباست؟
بارونای الان دیگه حس قشنگ قدیم رو ندارم . وقتی بارون می اومد با بچه ها می رفتم زیر بارون و می خوندیم بارون می یاد جرجر پشت خونه هاجر هاجر عروسی داره جشن و سوروری داره ای بارون جرجر تا صب ببار جرجر پشت خونه هاجر.
نه . نه دیگه هاجرم وقتی بارون میاد دیگه تو خونش عروسی نداره یعنی نه پسرش دوماد میشه نه دخترش عروس میشه اونا رو چه به این کارا. بی چاره هاجر. الان هاجر واسه یه لقمه نون واسه شب بچه هاش یا تن به هر کاری میده یا میره خونه مردم کلفتی.
بارون الان بوی اسید میده بوی دود میده بوی بدبختی میده وقتی میبینی همه اون بچه ها که دست همو می گرفتنو برای هاجر شعر می خوندم رفتن شدن اسیر دیو.
اینجا شهر انسانهای مرده است. همه سر در گریبان و از خود فراری ، گریزان از خود برای گناهی بزرگ که مرتکب شدنش تنها از این مردمان بر می اید.منم مسافر این شهر. تنها و غریب به دنبال تنها اشنایم می گردم به هر کس که می رسم نشان ان اشنا را از او می گیرم ولی همه باسردی و بغض جواب می دهند. از هر کس که می پسرم می گوید برو به ان کوچه پیدایش می کنی منم دل شکسته و خسته از مردم و رفتارشان به سراغ اشنایم می روم. او مردی بلند غامت است با همه با عطوفت رفتار می کند شیر عرب است. با هزار زحمت کوچه را می یابم به پیر مردی میرسم از او نشان اشنایم را می گیرم با بغض غمبار به من می گوید به درخانه اش نرو او عزادار است. با اصرار نشانی را میگیرم . کوچه عجب حال و هوایی دارد خیلی غمناک و افسرده. انگار خاکستر مرده در شهر ریختنه اند. کسی، کسی را سلام نمی گوید همه با هم دشمند و با غضب بر هم می نگرند.
از کوچه که می گذشتم حس غم در کوچه موج میزند انگار کوچه هم عزادار است. عزادار که؟ نمی دانم. رد یک چادر بر خاک کوچه ، خون ، اشک را می توان دید. بوی خاکستر می اید چه چیز را سوزانده اند از پیچ کوچه که می گزرم زربان قلبم بالا می رود کوچه هم می گوید نرو ، نرو...
از پیچ کوچه که می گذرم چیزی را که می بینم باورم نمی کنم یک در نیم سوخته انگار در بیداری کابوس میبینم چه کسی در خانه اشنایم را سوزانده.
دراستانه در می ایستم خدای من ،خدای من، اشنایم، اشنایم ان قامت رعنا حال چرا قد خمیده است ان که غسلش می دهند کیست؟ او کیست.؟
نجوای ارام اشنایم را می شنوم.
اه همسرم، اه همسرم، پدرت راست می گفت: تو نیز مرا ترک میکنی، بسیار زود زودتر از انچه که من انتظار داشتم ولی؛ ولی فرزندانم را چه کنم؟ انها مادر خود را از من طلب می کنند . دخترمان ، دخترمان صبور در گوشه ای نشسته در درونش می گرید انگار می داند بیشتر از اینها داغ را بر دلش می گذارند.
از جسم بی جان همسر اشنایم خون جاری است اشنایم دارد جسم بی جان همسرش را غسل میدهد. زیر لب ذکر می گوید. اه اشنای من چه غمی در وجودت نهفته. چرا این طور پریشانی؟ یعنی در این شهر زنان را می زنند؟ رد چادرش بر خاک را با خون و اشک حس کردم. جای یاس مگر در پشت در است چرا این طور او را آزردید مگر در خانه شاه جهان را می سوزانند طاغت ورود ندارم در کنج کوچه می روم زانویم را در بغل گرفته منتظر خروج اشنایم از خانه. نیمه شب، وقتی همه مردگان به گور خود باز می گردند ان اشنای من دستان فرزندان را گرفته چند تن از عرش زیر تابوت همسر اشنایم را می گیرند و به نقطه ای دور می برند اه همسر اشنای من، اه مادر من. چرا این طور غریب تورا به خاک می سپارند؟ مگر جای یاس در پشت در است؟ مگر یاس را به خاک می سپارند؟
انگاراز مرگ یاس خدا نیز عزادار است زیرا دارد باران می اید این باران با حس غریب، طمع شور اشک چشم دارد انگار از مرگ یاس تمام عرش الهی نیز عزادار شده و می گرید.
به شهری که مردانش عصا از کور می دزدند من از شوخ باوری انجا محبت جستوجو کردم
به شهری که مردانش یاس را می زنند همه از فرت نادانی به کافر اقتدا کردند
هر روز غروب عطر گل یاس میون کوچه باغا می پیچید
تقدیم به مادرم
تا حالا رفتید تو دیوار؟
با دیوار برخورد کردین؟
دیوار جلوتون سبز شده؟
به این کلمه ؛ چقدر اندیشیدیم؛
اصلا تعریف دیوار یعنی چه؟
دیوار در لغت نامه معین به این معنی است:دیفال؛ جداری که در اطراف خانه؛ زمین ؛ باغ و غیره بنا کنند بجهت محصور کردن و حفاظت آن؛ انچه از خشت ؛ آجر ؛ گل؛ سنگ ؛ شاخه های درخت و جز آنها در اطراف محوطه(خانه؛باغ؛زمین؛وغیره)بنا کنند.
خوب دیوار مگر برای حفظ فقط ساخته میشود بله برای حفظ از چیزی ؛ حال چه این امر خارجی خوب یا بد باشد اصلا مهم نیست فقط مهم این است که به داخل گزندی وارد نشود.
ما می توانیم در دور ذهن خود دیواری به غایت اسمان کشیده و بر بلندای ان بایستیم و با ورود هر چیز به جز انچه که خود می خواهیم ممانعت به عمل اوریم در این میان افرادی نظیر ما نیز زیاد هستند. آنها نیز دیواری به غایت دیوار ما کشیده اند معاملات در میان این افراد فقط در بین خودشان انجام می شود هر شخص که بخواهد به انها بپیوندد باید مثال انها دیواری بلند در دور خود کشیده و در بلندای این دیوار حاکمی کند زیرا انها خود را مالک همه چیز می دانند و انسان های دیگر را افراد جاهل و نادان می شمارند و کسی که بخواهد بر دیوار انها ضر به ای بزند او ملهب است و مستحق مرگ.
روی پیفام گیر یه پیام بود مال دانوش گفته بود بهم زنگ بزن. گفتم ولش برم پیشش بهتره.
با کلید درو وا کردمو رفتم بالا دانوش توی پذیرایی رو به پنجره که به ساحل باز میشد روی کاناپه نشسته بود . یه سیگار تو دستش بود رفتم از تو دستش در اوردم و روشن کردم گفتم : ها؛ چته باز چپک زدی . با یه نیشخند جواب داد به تو چه.
گفتم مرتیکه رسما ما رو اره.اول زنگ میزنی میگی بیا اینجا بعدم که میام اینطوری جواب میدی واقعا که خیلی پر رویی.
از احسان چه خبر. چه میدونم مرتیکه خر اعصاب برام نزاشته اصلا حالشو ندارم. از ادمای پشیمون مثل این احسان خر خوشم نمیاد. دیوونه هزار بار بهش گفتم که این دختره راس کارت نیست. از عشق گفت؛ از احساسی که به اون داشت می گفت. حالا که سرما خورده تازه یادش اومده که زمشتونم داره.
رفته بودم سر خاک دانوش و بیتا دلم بد جور گرفته بود من تنها شده بودم چیزی که دیدم باورم نشد.
کامران بود که اومده سر خاک موهاش سفید شده قدش خمیده بعد از فوت بینا دیگه نخواستم ببینمش دانوش رو راضی کرده بودم رضایت بده خودمم حوالش کرده بودم به خدا و چه زود این امر تحقق یافته بود سر خاک نشسته بود داشت با بیتا و دانوش صحبت میکرد.
به خاطر قولم به خاله تمام خشمم رو بهش مخفی کردمو و رفتم سراغش. دستمو گذاشتم رو شونش .
برگشت یه نیگا به من سرشو انداخت زمین رفتم بالای قبر سنگ رو شستم یه در زدم که صابخونه جواب بده ولی نداد شاید سرش گرم بود.
رو به کامران گفتم از این طرفا.
گفت : من همیشه میام تو کم می یای.
